Brugge – Beernem (GR 129)

Mijn eerste stappen op het netwerk van Grote Routepaden vinden plaats aan de andere kant van het land. Ik volg het GR-gebeuren al langer, maar door omstandigheden stel ik het steeds maar weer uit om de spits af te bijten. Eerst was er het weer, je wil als beginner toch een beetje de randvoorwaarden voor succes creëren, dan verplichtte de Corona-crisis me om vooral lokaal wat rondjes te draaien, en uiteindelijk was er de drukte van het einde van het schooljaar. Daarna was het weer tijd om op kortere afstand terug wat op te bouwen.

Toen ik onverwacht enkele dagen in Gent kon verblijven dan toch maar de wandelschoenen meegenomen, samen met enkele routeboekjes (Voor iemand die tot deze tocht geen meter GR heeft gewandeld is mijn collectie redelijk groot, ik plan graag al laat de uitvoering soms ten wensen over).

Wanneer ik rond half negen aankom aan het station van Brugge, liggen de torens van de stad nog grotendeels verscholen in de wegtrekkende ochtendmist. Het belooft echter een zonnige dag te worden, en ik passeer nog even langs de supermarkt om een bus zonnecrème te halen die ik in mijn haast om te vertrekken vergeten was. Daarna loop ik resoluut enkele honderd meters verkeerd in al mijn enthousiasme. Snel hersteld volg ik de GR 5A langs het Minnewater, tot aan de wandelboom die het begin van de GR 129 aangeeft. De GR verlaat onmiddellijk de stad, onder de Ring rond Brugge en langs het jaagpad van het kanaal Brugge-Gent.

De eerste kilometers loop je met het kanaal aan de ene kant, en bebouwing aan de andere. Buiten de occasionele wielertoerist is het rustig wandelen. Je passeert enkele hotelboten, en aan de overkant de fabrieken van Bombardier waar volgens de plaatjes zowel mijn tram als trein van deze ochtend uitgerold zijn. Net wanneer ik er wat uitgekeken op raak, draait de GR de parking van een supermarkt op, om na het oversteken van de weg aan te komen op de oude spoorlijn Brugge-Maldegem, nu een fiets- en wandelweg.

Het is aangenaam wandelen over dit pad, af en toe tussen de bomen dan weer met zicht op de laagliggende weiden van de Assebroekse Meersen aan de rechterkant. Het is een populair pad zowel bij wandelaars als fietsers, zeker op een zonnige weekenddag. Na de mastodont van het AZ St-Lucas kiest de GR voor een kleiner zijpad richting de wijk Ver-Assebroek. Je loopt kort door enkele typische verkavelingsstraten. Volgens de gids is de kerkje de moeite om even te bekijken, maar aangezien het merendeel van de kilometers tot nu toe over asfalt gingen haast ik me verder naar het groen om een plekje te zoeken om even een wat langere pauze te nemen en een hapje te eten. Aan bankjes en zitplekken voorlopig trouwens geen gebrek.

De GR 129 draait hier opnieuw naar het Zuiden richting Beernem, door de Assebroekse Meersen. De Meersen zijn een laaggelegen gebied, dat geregeld overstroomde in de winter tot tussen de wereldoorlogen de waterhuishouding in orde werd gebracht om het te kunnen gebruiken als weideland. Ondertussen wordt het gebied beheerd door het Agentschap Natuur en Bos. Je loopt doorheen het gebied op een verhoogd wandelpad met uitzicht op het lager gelegen weideland.

Het gebied gaat naadloos over in het Beverhoutsveld. Vroeger heidegebied, in de 19de eeuw zoals zoveel natuur in West-Vlaanderen omgevormd tot landbouwgebied. Je passeert ook een gedenkteken voor de Slag om het Beverhoutsveld, waar in de 1382 de Gentenaren onder Van Artevelde de Bruggelingen onder Lodewijk van Male vrij eenvoudig opzij zetten. De Bruggelingen hadden de avond voor de slag iets te zwaar doorgezakt na de Heilig Bloedprocessie. Kan gebeuren. De Gentenaren waren niet wild van de kanaalplannen van Lodewijk: Ze wilden het Gentse water liefst in het Gentse houden in plaats van het via een kanaal naar Brugge te laten stromen. Het zou uiteindelijk tot 1623 duren voor het kanaal er toch kwam.

Het landschap verandert ondertussen ook naar iets dat dichter bij het clichébeeld van West-Vlaanderen aanleunt. Lange landbouwdreven tussen de maisvelden, omzoomd met bomen die af en toe wat welkome schaduw bieden. Vooral melkvee naast mais, zodat je de typische varkensteeltgeur er niet moet bijnemen. Trapsgewijs, dan eens naar het Oosten, dan naar het Zuiden doorkruis je dit landbouwgebied. Een lang stuk zonder rustplaats (ergens halverwege was er wel een brugje met een gemetst muurtje waar ik achteraf bekeken beter even was gestopt). Wanneer ik besluit om de rugzak toch even neer te zetten doe ik dat blijkbaar recht in een nest kleine spinnetjes, waardoor ik enkele minuten bezig ben ze van de rugzak te pulken. Zo dicht hoeft de natuur nu ook weer niet te komen.

Na de velden kom je opnieuw aan bij het kanaal Gent-Brugge bij Gevaerts Noord. Het klinkt als een industriegebied, maar is sinds de jaren ’90 een stukje natuur van Natuurpunt. Het ligt tussen de oever van het kanaal en een landbouwweg geprangd. De bemeste bovenlaag werd weggehaald om planten die gedijen in armere grond een kans te geven. Na voorzichtig het welkomstcomité van begrazingsezeltjes te doorkruisen loop je anderhalve kilometer over een verhoogde dijk door wat misschien wel het smalste natuurgebied van Vlaanderen is (maximaal 60 meter breed volgens Wikipedia.). Een leuke afwisseling na de rustige maar wat eentonige velden.

Na dit gebiedje kruis je het kanaal en loop je de kern van Beernem in. Omdat ik het boekje niet meer nodig heb gehad sinds de start in Brugge (Complimenten aan de vrijwilligers die de signalisatie onderhouden), vergeet ik dat ik een treinstapper aan het lopen ben en blijf ik de tekens van de GR 129 volgen in plaats van af te slaan naar het station. Mijn frank valt pas wanneer ik na een lange woonstraat in de velden mijn trein naar Gent voorbij zie zoeven. Blijkbaar ben ik weg aan het stappen van het station. Aan de onderdoorgang van de spoorlijn puzzel ik dan zelf maar een route in elkaar, langs de nogal onaantrekkelijke baanwinkelstraat van Beernem. Op het station is het dan nog een dik halfuurtje wachten op de trein die me naar Gent-St-Pieters terugbrengt.

Een geslaagde eerste kennismaking met het GR-wandelen, al begon ik de 20 kilometer, en mijn gebrek aan echte afstandstraining, wel te voelen aan mijn arme voeten. West-Vlaanderen zal wel nooit de meest spectaculaire wandelprovincie worden, toch slaagde de routebouwer er in om praktisch het volledige stuk, met de logische uitzondering van begin- en eindpunt, over verkeersvrije wegen te laten lopen, met twee kleine maar mooie natuurgebiedjes als hoogtepunten.