Even geleden dat ik hier nog iets neergezet heb. Enkele vervelende blessures leken mij eindeloos aan de kant te houden. Eerst een overbelaste achillespees, en een stuk erger een verstuikte grote teen die maar blijft zeuren. Rusten doet blijkbaar niet veel, dus besloot ik om hem eens degelijk aan het werk te zetten. Na eerdere kleinere lusjes leek het altijd wat beter te gaan.
Zoals verscheidene van mijn vroegere leerkrachten kunnen beamen ben ik dan wel erg enthousiast in het opstarten van dingen, iets afmaken ligt minder in mijn natuur. Tijd dus voor nog maar eens nieuw beginnetje: De GR 564 deze keer, die het oude Graafschap Loon van Noord naar Zuid doorkruist. Korte dagen en weekendregeling maken verre verplaatsingen onpraktisch, en met 19 kilometer is de eerste etappe een ideale teen-test. Ooit loop ik er wel eens één af. Of misschien ook niet en wordt dit een blog van de man die een beetje van elk liep. Zoveel maakt dat uiteindelijk ook niet uit.
Zaterdag 20 November 2021
GR 564: De Loonse Route
Topogids GR 564 (2018)
19 km
Station Lommel (Lijn Mol – Hamont)
De Lijn Hechtel Welsh Guardplein (bus 18a 1x/u richting Hasselt op zaterdag)
Starten doe ik in Genk om 7u, aankomen in Lommel om 9u20. Eigenlijk een beetje absurd voor iets wat zo’n 40 kilometer verderop ligt, maar treinen in Limburg is zelden de snelste optie. Aan de andere kant liever langzaam wakker worden op een trein dan ’s morgens vroeg worstelen met bussen. Het station van Lommel ligt nog een eindje buiten het centrum, wie een stadsbezoek wil moet GR 561 volgen.
Ik verkies om aan de andere kant van het spoor door de wijk Kattenbos en een grote manege het bos in te trekken (ik veronderstel dat dit dan ook het Kattenbos is). Het zet onmiddellijk de toon voor de rest van de etappe. Met uitzondering van hier en daar een honderd meter asfalt zal ik de volgende 15 kilometer het bos niet meer uitkomen.
Het stelt me een beetje voor een probleem. Zalig wandelen, herfstkleuren en geuren, maar hoe vul je een blog wanneer je hoofdzakelijk een lijn door de bossen trekt. Heel veel te zien, maar het beschrijft zo moeilijk. Ik kan het hebben over het testcircuit van Ford, maar laten we eerlijk zijn meer dan een hek in de bossen krijg je er niet van te zien. Verder ontwijkt deze eerste etappe elke vorm van cultuur. In de plaats krijg je heel veel natuur.
Het bos wordt slechts kort onderbroken voor een passage door het natuurgebied ’t Plat in Pelt. Een overblijfsel van een groot heidegebied gebruikt om turf te steken. Mooi, maar jammer genoeg ook dichtbij één van de enige verkeersaders die het gebied doorkruisen. Je vindt er een klein monumentje voor de dwangarbeiders die tijdens de oorlog werden ingezet om het gebied vruchtbaar te maken, en tussen het groen duikt af en toe een kunstwerk op, gemaakt uit gerecycleerde materialen. Zoals vaak bij dit soort kunst vind ik het idee beter geslaagd dan de uitvoering. De keuze voor roest ijzer en groen aangeslagen plastic zorgt er voor dat de werken niet echt opvallen in de herfstige omgeving.
Dan maar terug het bos in. Geen toeval dat deze streek de thuisbasis is voor het Bosland Trail, dezelfde afstand dan de bekendere Dodentocht maar naar ik vermoed een stuk groener. Paden wisselen tussen brede boslanen en kleine single track paadjes. Mijn gezelschap bestaat in het bos hoofdzakelijk uit, hoffelijke, mountainbikers. Een groot deel van het pad loopt gelijk met een uitgepijlde mountain bike tocht. Wie ook nood heeft aan een bosbad kan dus best de kalender eens bekijken. Op geen enkel moment vormen de occasionele tweewielers een probleem, maar ik kan me wel voorstellen dat het vervelender wordt wanneer er een honderdtal op pad zijn.
Pas wanneer ik op een vijftal kilometer van Hechtel nader begint het landschap wat open te trekken, en voor het eerst merk ik dat er toch een frisse wind staat nu ik de beschutting van de bomen verlaat. Tussen de velden kom ik steeds dichter bij de buitenstraten van Hechtel. Het is opvallend dat ik ook hier eerder door paarden dan door koeien omringd wordt. Ik kan me voorstellen dat het hier ook op de rug van een viervoeter zalig toeven is.
Veel te snel eigenlijk sta ik aan de drukke Peerderbaan, waar de bus naar Hasselt me tussen de zaterdagshoppers oppikt, twee minuten nadat ik aankom aan de halte. Het lijkt misschien niet zo aan dit bericht, en het is ook niet omdat de vorige tocht alweer lang geleden was, maar ik heb echt genoten van deze etappe. Waar kan je buiten hier in Vlaanderen nog een streep van 15 kilometer door de bossen trekken? Een aanrader in de herfst, en waarschijnlijk ook andere seizoenen. Ideaal om de kop eens leeg te maken.
En die teen? Die trok grotendeels zijn plan.
Een reactie achterlaten